تأثیر سطوح افزایشی چربی و متیونین جیره بر عملکرد، کیفیت تخم مرغ و قابلیت هضم مواد مغذی در مرغان تخمگذار

تحقیق حاضر به منظور بررسی تأثیر سطوح افزایشی چربی و متیونین جیره بر عملکرد، پاسخ های ایمنی، فراسنجه های بیوشیمیایی خون و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در مرغ های تخمگذار به انجام رسید. در این تحقیق از تعداد 240 قطعه مرغ تخمگذار های لاین w-36 در سن 46 هفتگی و طی یک دوره آزمایشی 77 روزه استفاده شد. پرندگان بطور تصادفی در بین 4 تکرار (5 قطعه مرغ در هر تکرار) هر یک از 12 تیمار آزمایشی توزیع شدند. تیمارهای مورد مطالعه شامل سه سطح روغن سویا (صفر، 2 و 4 درصد جیره) و چهار سطح متیونین (0/37، 0/41، 0/45 و 0/49 درصد جیره) بود که بصورت یک آزمایش فاکتوریل 4 ×3 مورد بررسی قرار گرفتند. فراسنجه های عملکردی شامل خوراک مصرفی، درصد تولید، وزن تخم مرغ، بازده تولید تخم مرغ، ضریب تبدیل غذا و شاخص های کیفی تخم مرغ بصورت دوره ای (بازه های 35 روزه) اندازه گیری شدند. در پایان دوره آزمایش، دو پرنده از هر قفس به منظور بررسی وزن نسبی کبد، صفرا، پانکراس، قلب و طحال و همچنین نمونه-برداری از محتویات ایلئوم کشتار شدند. تیتر آنتی بادی در برابر ویروس نیوکاسل و گلبول قرمز گوسفندی در فواصل زمانی مشخص بعد از تزریقات مربوطه اندازه گیری شد. همچنین نمونه های سرم خون از لحاظ غلظت متابولیت های لیپیدی و میزان مالون دی آلدئید (mad) مورد آنالیز قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که درصد تخمگذاری در تمام مراحل آزمایش بطور معنی داری (0/001>p) تحت تأثیر سطح چربی جیره قرار گرفت بطوریکه استفاده از 4 درصد روغن سویا، میزان تولید تخم مرغ را به شکل معنی داری بهبود بخشید. همچنین سطح 0/49 درصد متیونین جیره به طور قابل ملاحظه ای درصد تولید را در طی 35 روز دوم (0/01>p) و کل دوره آزمایش ( 0/05>p) افزایش داد. اگر چه سطح چربی جیره بر وزن تخم مرغ تأثیر نداشت اما افزایش سطح متیونین جیره، وزن تخم مرغ را بطور معنی داری (0/05>p) در کل دوره آزمایش افزایش داد. استفاده از سطوح 2 و 4 درصد روغن سویا در جیره و به تبع آن افزایش سطح انرژی جیره، میزان خوراک مصرفی را کاهش (0/05>p) داد. بهترین (0/01>p) ضرایب تبدیل غذا به پرندگانی اختصاص داشت که با سطح 4 درصد روغن سویا و سطح 0/49 درصد متیونین تغذیه شده بودند. در بین متغیرهای مربوط به کیفیت تخم مرغ، ضخامت و استحکام پوسته تحت تأثیر سطح چربی قرار گرفت بطوریکه استفاده از سطوح 2 و 4 درصد روغن سویا در مقایسه با جیره های بدون روغن باعث افزایش ضخامت (0/05>p) و استحکام (0/001>p) پوسته در طی 35 روز اول آزمایش گردید. همچنین افزایش سطح متیونین جیره، واحد هاو را در طی 35 روز دوم آزمایش بطور معنی داری (0/01>p) کاهش داد. افزایش سطح متیونین جیره به 0/45 درصد، پاسخ اولیه تولید آنتی بادی در برابر گلبول قرمز گوسفند (0/001>p) و تیتر آنتی بادی علیه ویروس نیوکاسل (0/05>p) را بهبود بخشید. استفاده از روغن سویا در جیره، تیتر آنتی بادی در برابر نیوکاسل را روز 7 بعد از واکسیناسیون، افزایش و در روز 14 کاهش داد. غلظت mda به عنوان شاخص آنتی اکسیدانی سرم در نتیجه استفاده از روغن سویا در جیره، به طور معنی داری افزایش (0/001>p) یافت، اما افزایش سطح متیونین جیره توانست غلظت mda را کاهش (0/05>p) دهد. افزایش سطح متیونین جیره، غلظت کلسترول، ldl و تری گلیسرید سرم خون را بطور قابل ملاحظه ای (0/01>p) کاهش داد. نتایج مربوط به قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی حاکی از آن بود که استفاده از روغن سویا در جیره در مقایسه با جیره های فاقد روغن باعث بهبود (0/05>p) قابلیت هضم پروتئین خام، چربی و ماده خشک شد. همچنین سطوح 0/45 و 0/49 متیونین، قابلیت هضم چربی و پروتئین خام را افزایش (0/05>p) دادند. بطور کلی نتایج حاصل از این آزمایش نشان می دهد که افزایش سطح چربی جیره بر نیازمندی های متیونین تأثیر افزاینده داشته، بطوریکه استفاده از سطوح بالای متیونین در جیره های حاوی 4 درصد روغن سویا با بهترین عملکرد و بازده تولیدی همراه بود.